زبان چیست؟

مولف: میر علی سیدسلامت

ناشر: انتشارات هلتاک

چاپ اول 1399

438 صفحه

شابک: 8-822464-600-978

در مورد چیستی زبان می توان گفت:

زبان چهار آوای معنی دار با آرایه هایش هست.

از این چهارآوا، دو آوای اولی و دومی حاصل همیاری طبیعت، آوای سوم حاصل شناخت انسان از خود دانشمند ایستاده در مرکز و چهارمی دستاورد اهدایی دستگاه سنجش طبیعت است.

زبان نظام آواهای الگوپذیرفته است. هر جامعه زبانی نظام خود را از ترتیب الگوهای صفات ذات اشیا که در مکانیسم تلفظ تعبیه شده است، دارد. عنصر تشکیل دهنده معنا در «واژه» آوای معنی دار است که براساس الگوی ادراک مخصوص خود سامان پیدا می کند. زبان کل هستی انسان را از گذشته بسیار دور با خود دارد.

زبان در ابتدا ترتیبی متشکل از آواهای معنی دار صائت است که به صورت بریده-بریده در کنار هم، ادا می شده است. ترتیب چینش آنها بر حسب اهمیت صفات ذاتی و موقعیت آن در مجموع شرایط موجود و تاریخ و ترتیب آفرینش آنها انجام می گرفت. سطح شناخت انسان کهن در مناسبات انسان با طبیعت عامل مهمی در آفریده شدن زبان است. شرایط موجود در ابتدا، شامل برف و باران، سرما و پنجه حیوانات درنده، باعث شدند که انسان کهن بعد از دریافت حرکت خورشید و ماه ... خورشید را به عنوان خود در برابر مشکلات مبتلا به دریابد.اولین آوای معنی دار را به نام خورشید براساس داشتن وجه اشتراک با او، در مکانیزم تلفظ بیافریند.

اولین آوای آفریده شده حاوی تکریم خورشید به غیر از بیان واقعیت صفت ذاتی خورشیداست. این مفهوم (بلند،شاقولی)، بعدها، در تقاطع با محور افقی زائیده از تراز آب |O|، دستگاه مقایسه و سنجش همه چیز هست. آفرینش چهار آوای معنی دار، در دوره صفر، آفرینش تمام زبان را با خود دارد. آفرینش های بعدی (آواهای صامت) زبان، نقش معرف برای این چهار آوا و واریانت ها و آللوفون های آنها را دارد. چهار آوای صائت و معنی دار دوره صفر و واریانت و آللوفون آنها چنین تخمین زده می شوند...