در حاشیه سخنان استاد یدالله کریمی پور در خصوص خطرناک بودن آذربایجان و تبریز

در جامعه کنونی ایران، اراده ای هست به سمت اینکه همسان سازی شود. این اراده مبتنی بر نگاهیست که امر متنوع و امر متکثر را پدیده خوبی نمیبیند و آنرا بصورت خطر بالقوه ای میپندارد و بجای اینکه از این تنوع و تکثر حمایت کند، در خلاف جهت آن فکر و عمل میکند. نوع تفکر و نوع مواجهه ما با امر متنوع و امر متکثر خیلی خیلی « آرکائیک » است، یعنی متعلق به عصر پیشاکشاورزی است.یعنی بجای اینکه ما به امر متنوع به مثابه یک فرصت نگاه کنیم، به امر متنوع به مثابه یک خطر و تهدید نگاه میکنیم.
امروز صبح یادداشتی برایم فرستادند از استاد تمام دانشگاه خورزمی یدالله ( کاوه ) کریمی پور   که نوشته بود آذربایجان ( یعنی آذربایجان شرقی و غربی و اردبیل و زنجان و بعضی مناطق دیگر که بزبان ترکی حرف میزنند)، از نقاط بسیار خطرناک برای تمامیت ارضی ایران هستند و ترکیه و جمهوری آذربایجان در اینجاها خیلی سرمایه گذاری کرده اند و ما باید یک کاری بکنیم! ( نقل به مضمون ) 
در حالیکه وجود زبان ترکی و وجود چنین جمعیتی اساساً امروز و فی الساعة خلق نشده، بلکه صدها یا هزاران سال است که این جمعیت زبانی قدمت دارد. ایران دارای تنوع بسیار است. زیرا همانند بسیاری از امپراطوریهای بزرگ، ایران هم امپراطوری بزرگی بوده است و وارثان آن امپراطوری های بزرگ همواره اقوام متنوعی را در خود جای داده اند. حال برخی بجای اینکه این امر متنوع را بمثابه یک ظرفیت ببینند که مثلا  در این استانها که زبان ترکی بلدند، یا در جاییکه  مثلا زبان عربی بلدند، یا زبان کردی یا ترکمنی بلدند، با کشورهای همجوار خود راحتتر میتوانند ارتباط برقرار کنند و اقتصاد را توسعه دهند.
یک نفر یزدی بخواهد به باکو برود یا یک اصفهانی بخواهد ترکیه برود، برایش سختتر است،چون زبان مادریش فارسی با لهجه اصفهانیست. ولی مثلا یک نفر تبریزی راحتتر میتواند با یک آستارایی یا بیله سوار جمهوری آذربایجان تجارت کند، یا مسائل فرهنگی را به هم نزدیکتر کند و در نهایت ما را در منطقه به هم نزدیکتر نماید. کسی که عرب است، خیلی راحت تر میتواند با یک عراقی در نجف یا بغداد ارتباط برقرار کند.
ما باید سعی کنیم مشکل را در درون خودمان حل کنیم. ما بجای اینکه کشور را توسعه دهیم و استانداردها و کیفتمان را ارتفا بخشیم، چرا برعکس، مرتبا کیفیتهایمان را پایینتر می آوریم؟ چرا آنچه را که ظرفیتهای ایجابی ماست، آنها را بمثابه تهدید میبینیم؟ اگر چنین کنیم که دیگر از ایران چیزی نمیماند. اگر اینگونه تکثرها و تنوعها را تهدید بدانیم، فردا اهل سنت را هم باید تهدید ببینیم و ... . نوع نگاه ما اشتباه است. ما نمیخواهیم در برابر امر متنوع سرتسلیم فرود بیاوریم و قبول کنیم که هیچوقت جامعه انسانی یک شکل و یکپارچه و یکنواخت نبوده است. اصلا با جاهای دیگر کار نداریم، به همین ایران نگاه کنیم. در اوج قدرت ایران که میگویند عهد هخامنشی و یا ساسانی بوده، حداقل پنج، شش یا حتی ده تا دین و مسلک در همان زمانها بوده است. پنجاه الی صد تا زبان همزمان در آنها رایج بوده، وحتی زبانهای رسمیشان هم متنوع بوده است، زبان دیوانی گاه سریانی بوده، گاه آرامی بوده، دوره ای پهلوی و دوره ای حتی یونانی بوده است و هرگز اینگونه نبوده است که همیشه همه چیز یکنواخت باشد، این نقطه قوت ایران و بسیاری از کشورهایی بود که توانسته بودند در جهان آنروز پیشرفت کنند و توسعه پیدا کنند. امروز هم همین قاعده است. اگر شما میبینید امروز بسیاری از ایرانیها از ایران میگریزند و فرار میکنند و میروند، بدلیل اینستکه میبینند یک فرم از زندگی میخواهد بصورت قالبی به همه حقنه شود و خوب طبیعی است که قبول نمیکنند.