توضیحات

سنگ افراشت های شهر یئری

• پژوهش و تدوین: مسعود فیضی / اصغر کفشچیان مقدم
• ناشر: ساوالان ایگیدلری
• چاپ اول 1397
• 130 صفحه
• شابک: 8-29-8821-600-978

هنر وسیله ای برای ظهور و نمایش اندیشه های آدمی است. اندیشه هایی که در قالب های مختلف بیانی خودنمائی می کند تا دردها، رنج ها و شادی های انسان را به نمایش بگذارد. در این دنیا آدمی همواره به دنبال روزنه ای بوده تا بتواند از هیاهوی صوری جهان در گذرد و معنایی ژرف تر در هستی بیابد. معنایی که اگر یافت نشود، خود باید آن را بسازد. گذر از لایه های سطحی و ورود به دنیای اندیشگی، دغدغه ای بی امان برای انسان بوده، که در قالب هنر در طول اعصار خودنمائی کرده است. انسان متفکر در ارتباط خود با طبیعت و یا هم نوعان خود و در مواجهه با مرگ و نیستی، به تحلیل پرداخته و گاه دغدغه ها، امیدها و ترس هایش را با خلق آثار هنری به یادگار نهاده است. از آنجا که آثار به جای مانده از اعصار کهن نه در جهت برطرف کردن نیازهای زیباشناختی و نه برای ارائه ی اثر هنری، که برای التیام روح هنرمند در مواجهه عمیق او با حقایق به وجود آمده اند، هنری ناب و خالصانه هستند. این آثار از پس هزاره ها هم چنان بازگو کننده حقایقی هستند که سازندگانش به آن می اندیشیدند.

شمار زیادی از آثار هنری دوران باستا از مسائلی سخن می گویند که دغدغه ی عموم انسان ها در اعصار مختلف بوده است. دغدغه نیستی، مرگ و حیات. انسان ها در این عصر می کوشیدند تا به هر طریقی که شده به مرده هایشان حیاتی دوباره بدهند و باور داشتند که آن ها بار دیگر به زندگی باز خواهند گشت. آن ها همراه با مرده، لوازم شخصی، ابزارآلات جنگی و غذا دفن می کردند تا او بتواند بعد از بازگشت دوباره به دنیا، زندگی خویش را از سر بگیرد. در مطالعه هنر دوران باستان، به روشنی در می یابیم که بخش وسیعی از آثار این دوران در ارتباط با دغدغه اصلی انسان یعنی موضوع مرگ به وجود آمده اند.