مطبوعات یکی از منابع مهم در تاریخ نگاری است. چرا که آن چه در مطبوعات درج می شود، چند دهه بعد به صورت متنی برای تاریخ به آن نگاه می شود. مطالب مطبوعات از آن جهت ارزشمند تلقی می شود که جریان رویدادها با ذکر جزئیات و تاریخ دقیق ثبت و ضبط می شوند. اوضاع اجتماعی، وضعیت طبقات اجتماعی، تحولات سیاسی و اقتصادی، فرمان های و احکام دولتی و … در این جراید قابل پیگیری هستند. بنابراین در بررسی ها و مطالعات پژوهشی ایران معاصر مطبوعات با همه شکل های متنوع و گوناگون شان از منابع اصلی و غیر قابل انکار به شمار می روند. البته این به معنای پذیرش همه محتوا و مطالب آن ها نیست، زیرا توجه به نکاتی هم چون زودگذر بودن دوره های آزادی قلم و بیان و آزادی اندیشه و سانسور شدید مطبوعات در دوره های مختلف، بازتاب نگرش ها و نقطه نظرات، تحلیل ها و برنامه ها و سیاست های رسمی دستگاه حاکمیت در فضای خفقان آمیز سیاسی در مطبوعات وابسته به حاکمیت (که فرصت بیان دیدگاه های مخالف را در قالب نشریات مستقل از بین می برد) و به تبع آن انعکاس دگرگونه و واژگونه بسیاری از حقایق و واقعیت های موجود، درباره مطالب مطبوعات ضروری به نظر می رسد.