مجموعه کامل قصه های بهرنگ

اکنون زمان آن است که در ادبیات کودکان به دو نکتته توجه کنیم و اصولا این دو را اساس کار قرار دهیم.

نکته ی اول، ادبیات کودکان باید پلی باشد بین دنیای رنگین بی خبری و در رویا و خیال های شیرین کودکی و دنیای تاریک آگاه غرقه در واقعیت های تلخ و دردآور و سرسخت محیط اجتماعی بزرگترها. کودک باید از این پل بگذرد و آگاهانه و مسلح و چراغ به دست به دنیای تاریک بزرگترها برسد. در این صورت است که بچه می تواند کمک و یار واقعی پدرش در زندگی باشد و عامل تغییردهنده ی مثبتی در اجتماع راکد و هر دم فرو رونده.

بچه باید بداند که پدرش با چه مکافاتی لقمه نانی به دست می آورد و برادر بزرگش چه مظلوم وار دست و پا می زند و خفه می شود. آن یکی بچه هم باید بداند که پدرش از چه راه هایی به دوام این روز تاریک و این زمستان ساخته ی دست آدم ها کمک می کند. بچه ها باید از «عوامل امیدوارکننده ی سست بنیاد» ناامید کرد.

بچه ها باید بدانند که پدرانشان نیز در منجلاب اجتماع غریق دست و پا زننده ای بیش نیستند و چنان که همه ی بچه ها به غلط می پندارند، پدرانشان راستی راستی هم از عهده ی همه کاری بر نمی آیند و زورشان نهایت به زنان شان می رسد.

خلاصه ی کلام و نکته ی دوم، جهان بینی دقیقی به بچه داد، معیاری به او داد که بتواند مسائل گوناگون اخلاقی و اجتماعی را در شرایط و موقعیت های دگرگون شونده ی دایمی و گوناگون اجتماعی ارزیابی کند.